Voltaire

Onherkenbaar zijn de steden

De rivieren

En de mensen

Alsof dit land alleen nog is

Wat werd veroverd

Op de zee

Lege ruimtes

Afgebakend

Door de dijken

Waar het vol is

Maar eigenlijk zo leeg

 

Deze tijd

Gebruikt veel woorden

Maar vertelt mij

Geen verhaal

De gedachte loopt verloren

In een taal die zich herhaalt

Deze tijd

Is als een spiegel

Waar ik mijzelf

Niet meer in zie

Er is zoveel buitenkant

Dat ik de binnenkant niet zie

 

 

Bij gebrek aan later

Draag ik meestal vroeger

Met me mee

Want door de ogen

Van Voltaire

Kun je zien

Wat ons beweegt

Of in de wolken in de lucht

En in de sterren in de nacht

Lees ik meer

Dan in het nieuws

Van elke dag

 

Er was een tijd

Van ruimte en verbondenheid

Er was een tijd

Dat hier wonderen gebeurden

Er was een tijd

Van dromen

En rechtvaardigheid

We stonden open

En nu sluiten we de deuren

Sluiten de deuren

Naar een nieuwe tijd

En een wijze man

Die ons leert dat je met niets

Gelukkig worden kan

En een nieuw geluid

En een andere taal

Die zich opent voor

Degene die zich sluit