In de jaren van de onschuld

Was dit dorp een mooie vrouw

Aan haar voeten lag een haven want

Zij was met de zee getrouwd

In een uithoek van de wereld

Ging zij traag haar eigen gang

En het gewicht van de seizoenen

Hield de jaren in balans

 

Zij zag de kleine kinderen spelen

Zij kende al hun stille dromen

Zij zag ze langzaam ouder worden

Op het plein onder de bomen

Waar de oude mannen zitten

Die alles zien in perspectief

Zij zag de stille kracht van vrouwen

Zij zag de pijn die niemand ziet

 

Zij had de hartslag van de jaren

Door de eeuwen heen geleerd

Zo lag zij ergens op een eiland

Stil en in zichzelf gekeerd

 

Want met de zee als haar geliefde

Sloeg zij zich overal doorheen

Zo bleef alles bij het oude

Tot de Nieuwe tijd verscheen

 

De Nieuwe tijd bracht mooie dingen

In zijn  wagen met zich mee

Een glazen doos met licht van binnen

Waaruit een vreemde naar je keek

Die vertelde wat er ergens

Op de wereld was gebeurd

Eerst was alles nogal wazig

Daarna helder en in kleur

Het hele dorp werd opgewonden

De Nieuwe tijd kreeg veel krediet

De jonge mensen revolteerden

Ze wilden andere muziek

En de oude grijze mannen

Zeiden laat het maar begaan

Het is alleen maar een bevlieging

Je kunt niet lopen op de maan

Je kunt   Niet lopen  Op de maan

 

De oude mannen zijn verdwenen

Onder de bomen op het plein

En op terrassen zitten vreemden

Die hier niet geboren zijn

Nu draagt het dorp valse wimpers

Om de wereld te verleiden

En in een straat vol neonlicht

Ligt ze platvloers voor het grijpen

 

En de zee haar oude liefde

Ziet haar snel ten onder gaan

Het kan hem wit maken van woede

Zij trekt zich van de storm niets aan

Want de wisselkoers is hoger

Dan de golven bij slecht weer

Het zal misschien nog eeuwen duren

Voordat de rust is weergekeerd

 

In de jaren van de onschuld

Was dit dorp een mooie vrouw