Persarchief

Een verzameling artikelen die in de pers zijn verschenen. Mocht jij artikelen hebben of tegenkomen die niet opgenomen zijn op deze pagina, word je vriendelijk verzocht om even een mailtje te sturen. Mede door jouw hulp kunnen we deze pagina dan uitbreiden...
Sommige artikelen kunnen nog scan-foutjes bevatten. Kom je ze tegen, laat het even weten!

 

Vrijgezel Stef Bos over de kentering in zijn leven.

zondag 01 juni 2003, TV Story, Hans Luyten

Stef Bos (43) heeft een nieuwe cd uit en gunt ons op Donker En Licht weer een blik in zijn soms getormenteerde hart. Geen verzameling radiohits, maar elk nummer verwijst wel naar een persoonlijke ervaring uit zijn leven.

Op de cd-hoes staat een mannetje dat eerst op de grond ligt, dan rechtstaat en begint te dansen. Wat heeft dat met Donker En Licht te maken? Dat mannetje, dat ben ik. En die tekening, die is van mij. Eigenlijk kan ik niet tekenen, maar als ik aan een nummer bezig ben en mijn gedachten laat gaan, kriebel ik weleens onbewust wat met mijn pen. Dat was toen ook zo. Toen ik voor deze cd in mijn aantekeningen zat te neuzen, viel bet stokmannetje me meteen op. Alle nummers op deze cd schreef ik drie jaar geleden en toen was ik inderdaad een mannetje in een horizontale positie. Ik voelde me een kip zonder kop. In mijn naaste omgeving waren er kort na elkaar enkele dierbaren overleden: een vriendin, mijn moeder, een bevriende collega. Daar was ik niet goed van. Ik was echt knock-out.

Mentaal?
Ik kon wel functioneren en op een podium mijn nummers spelen, maar ik voelde diep in mij toch een leegte. Alsof er een zware steen op mijn maag lag. Nochtans ben ik van nature vrij optimistisch: dat heb ik van mijn moeder geërfd. Ik kon bet echter allemaal niet meer opbrengen en kon geen richting in mijn leven meer bepalen. Alsof er veel te veel snot in mijn hoofd muurvast zat.

Maar volgens die tekening dans je dus weer?
Bij elk overlijden moet je gewoon door een rouwproces. Je moet niet denken dat je na drie weken weer de vrolijke jongen kan uithangen. Zo werkt dat niet. Als je iemand verliest, blokkeer je even en moet je daar langzaam en op je eigen tempo overheen proberen te geraken. Je moet bet vooral aanvaarden en blij zijn dat je de herinneringen aan iemand voor de rest van je leven kan meenemen. Iemands dood en herinnering kan een geruststelling worden. Bij mij heeft her anderhalf jaar geduurd voor ik dat besefte. Dood en verdriet hebben een plek in mijn leven gekregen. Nadien kroop ik recht en sindsdien dans ik weer. Net zoals op die tekening. Die moeilijke periode is voorbij en ik voel me veel lichter. De laatste drie nummers van mijn nieuwe cd gaan over dood en verval en schreef ik vrij vlot. Maar het duurde maanden voor ik het emotioneel aankon om ze ook echt te zingen op een podium.

Je cd heet Donker En Licht, maar klinkt melancholisch en zelfs triest. Maak ik dat ervan of ligt de nadruk bij jou wel degelijk op het donkere gedeelte?
Die tristesse zegt vooral iets over de periode die ik tijdens het schrijven doormaakte. Voor drie nummers op deze cd werkte ik samen met Albanezen die geen Nederlands verstaan. Die vonden ook dat bet verdrietig klonk. Ik voel ook wel dat mijn vorige cd vol Afrikaanse liedjes ritmischer en daardoor ook optimistischer is. Misschien is dat wel omdat deze nummers over de minst duidelijke fase in mijn leven gaan. Ik wist zelf niet waar ik naar toe wilde. Nu wel.

Hoe weet je dat zo zeker?
Mijn jongste toumee Niemandsland was de meest eerlijke en rake van allemaal. Ik durf zelfs zeggen: mijn beste. Ik voelde me tijdens die 160 optredens bijzonder tevreden. Ik voelde een maximum aan energie door mijn lijf gaan. Alsof ik bet gevoel had van 'nu begint bet pas. Ik heb ook geen schrik meer voor kritiek. Ik ga voortaan mijn eigen gang en volg mijn hart.
Bart Peeters, die trouwens net zo oud is als jij, maakte ongeveer gelijktijdig iets soortgelijks mee en bezingt die fase op zijn cd Zonder Circus: 'Is dit dan eindelijk die burn-out, waar ik al jarenlang op wacht'?
Ik heb me dat gevoel van leegte of burn-out lang aangetrokken. Als je ouder wordt, moet je anders gaan nadenken. Plots stel je vast dat je lichaam niet meer alles kan. Plots besef je dat de dood bestaat. Je evolueert. Ik denk nu over alles veel lichter, maar constructiever. Het leven wordt schoner. Een tijd geleden was ik mijn stem kwijt. Logisch dat ik dan als zanger nadenk over mijn toekomst: wat zal ik doen als ik niet meer kan zingen? Ik besefte dat ik vooral op een podium sta omdat ik eigenlijk liedjes wil schrijven. Zo is het gekomen dat ik nu een boek aan bet schrijven ben. Drie jaar geleden zou ik dat niet gedurfd hebben. Nu interesseert bet me niet meer wat ze ervan zullen vinden. Ik voel gewoon dat ik het moet schrijven. Ter voorbereiding van dat boek grasduinde ik in al mijn teksten en aantekeningen. Plots besefte ik hoe hard het de voorbije tien jaar wel is gegaan. En hoe gestrest soms. Ook mijn lichaam maakte me duidelijk dat het anders moest. Vandaar dat ik nu start met het idee dat de tweede helft van de wedstrijd is begonnen. De pauze tussen de twee helften was even lastig, maar ik ga voortaan anders spelen en zoals Johan Cruijff redeneren: enkel nog achter de bal lopen als je weet dat je hem nog kan halen.

In het openingsnummer op de cd zing je 'Je kunt je hele leven wachten op de hemel die niet komt'. Heb je dan zoveel mislukte idealen te verwerken gehad? Ik hoop oud te kunnen worden zonder verbittering, maar koketteer graag met verlangen: de jacht is mooier dan de prooi. Ik ben niet ontgoocheld in bet verleden en blik zelfs met de glimlach terug. Vroeger leek ik me constant of te vragen: wat willen de mensen? Blijkbaar ben ik een middenstandsjongen, want ik wilde bet publiek in de zaal vooral een goede voorstelling laten zien. Dat heb ik nu losgelaten; De mensen komen niet om zich te amuseren, maar om in mijn ziel te kijken en geraakt te worden. Mooie liedjes horen en zeggen: 'Zo zou ik het ook zeggen.' Dat is helemaal wat anders dan:'Ik heb een leuke avond beleefd.'

In De Leeuwenkuil zing je denigrerend over het feit dat veel BV's wel bekend zijn maar geen talent hebben. Hot publiek Is meedogenloos: 'Straks krijgen ze honger'. Heb je die keerzijde van de medaille zelf ervaren?
Wel gezien, maar niet zelf ervaren. Ik heb nu ongeveer 1.200 voorstellingen gespeeld en de meeste kan ik me vrij goed herinneren. Zo was er mijn eerste deelname aan het cabaretfestival: na meer dan 10 jaar kan ik me elke seconde nog zo voor de geest halen. Maar als je me vraagt wat ik voelde toen ik op het podium van bet Eurovisiesongfestival stond, dan weet ik dat niet meer. Ik herinner me wel enkele leuke momenten in de dagen voor het festival, maar absoluut niets meer van die competitie. Dat zegt dan veel over mijn betrokkenheid bij dat wereldje. Achter de schermen van dat festival zag ik hoe opgefokt de showbizz kan zijn en hoeveel haaien er rondzwemmen. Céline Dion was er dat jaar ook als gastvrouw en werd voortdurend omringd door van die ongure types. Of dichter bij huis: ook achter de schermen van Idool 2003 zijn velen een vogel voor de kat. Wie zal dat circus overleven en over enkele jaren nog meedraaien?

Jij kon de leeuwenkuil ontwijken.
Ik voel me vrij. Ik kan schrijven en doen wat ik wil. Ik ben gefortuneerd, want ik kan van mijn optredens leven. Ik moet niet door mijn liedjes mijn brood verdienen.Papa is geen nummer dat je schrijft omdat je op de achtergrond de kassa al hoort rinkelen. Dat schrijf je omdat je dat zo aanvoelt. Ik ben blij dat ik na al die jaren nog altijd op deze manier kan werken. Voor mij hoeven ze niet op zoek te gaan naar een concept, zoals bij Idool 2003. Ik volg gewoon mijn hart.

De tekst van je derde nummer De Eenzaamheid Is zo mooi, dat ik denk: 'Wat moet die jongen eenzaam zijn geweest.’
Ik schreef dat nummer tussen Kerstmis en nieuwjaar op een moment dat ik me inderdaad niet zo goed in mijn vel voelde. Overal zag ik de gezellige gezinsfeestjes met hun 'wat hebben wij het toch fijn'-uitstraling. Toen leerde ik de eenzaamheid kennen. Eenzaamheid hoeft niet negatief te zijn, maar kan ook dienen als een ultieme spiegel. Soms zoek ik die eenzaamheid op. Een van de mooiste nummers die ik ooit schreef, is Witsand van mijn vorige cd. Dat schreef ik in Zuid-Afrika nadat ik tien dagen alleen was geweest en met bijna niemand had gesproken. Alleen zijn kan heel confronterend zijn. Dan ga je tot op het bot.

Nog Steeds gaat dan weer over een platonische liefde. Je zingt: 'Je weet misschien niet eens dat ik dit voor je zing'. Een mooie ode, maar aan wie? Voor een dame uit Nederland. Ik was heel erg verliefd op haar. Tot ik besefte: verliefdheid, dat maak je. Ik had die dame immers wel al een paar keer ontmoet en met haar gebabbeld, maar kende haar eigenlijk helemaal niet. Hoe kon ik dan zo weg zijn van haar? In mijn fantasie was zij de liefde van mijn ]even geworden. Ik durfde dat tegen haar niet te zeggen. Af en toe schreef ik haar een brief, maar niet over mijn gevoelens voor haar. Vandaar dat ik er dan maar dit nummer over schreef. Toen bet klaar was, liet ik het haar lezen.

En hoe liep je bekentenis of?
Het was meteen ook het einde van mijn platonische verliefdheid. Eigenlijk is er nooit iets tussen ons geweest. Misschien had ik op dat moment gewoon nood aan iemand zoals haar in mijn leven. We hebben nog altijd een goed contact en zijn vrienden gebleven. Ik ben eigenlijk blij dat het zo tussen ons gelopen is, want uiteindelijk waren we toch niet voor elkaar voorbestemd.

Zij Weet gaat ook over een mooie vrouw en bevat de regel: ‘Een mooie vrouw heb je nooit alleen'. Spreekt de ervaring?
Eigenlijk niet. Toen ik nog met Ingeborg was, ben ik wel een keer jaloers geweest op een jongen die sets te vaak rond haar draaide. Ik kon er zelfs niet van slapen. Tot ik besefte hoe belachelijk ik me voelde en maakte. Waarom zou je je zorgen maken om jets wat nog niet gebeurd is? Jaloerse mensen zijn de vijand van zichzelf en verdoen hun tijd. Daarna nam ik me voor om nooit meer jaloers te zijn. Dat is gelukt: ik draai makkelijk de knop in mijn hoofd om.eIk schreef het nummer nadat ik in een café een dienster zag: bijzonder knap, maar ze had sets arrogants, want ze wist dat ze mooi was. En dat maakte haar niet meer zo mooi. In Zuid-Afrika wordt het spel helemaal anders gespeeld. Daar mag je flirterig doen en de andere sekse laten weten dat je hen aardig vindt. Daar ervaart men bet niet als een belediging als je naar iemand kijkt omdat ze mooi is. Eigenlijk is dat logischer, want de natuur zit toch zo in elkaar.

In het nummer Niemandsland klinkt het: 'Ik verlang naar de opstand en naar de liefde'. Al gevonden ondertussen?
Vorig jaar had ik gedurende zes maanden een relatie. Ik dacht toen echt: 'Dit is het.' Maar ik hield mezelf voor het lapje. Het kwam niet door haar, maar door mij. Ik zat veel te veel met het plan in mijn hoofd om alsnog een gezin te vormen en kinderen te hebben. Ik wilde dolgraag dat plan uitvoeren. Misschien iets te graag. Tot ik zag dat het plaatje niet meer klopte. Is een gezin wel noodzakelijk om gelukkig te zijn? Ik leer mijn plaats kennen. Ook op het vlak van de liefde. Ik kon vroeger heel makkelijk verliefd worden en duizend kussen beschrijven in duizend smaken. Maar ik ben ook een individualist die op tijd en stond niet gestoord wil worden omdat hij wil schrijven. Schrijven blijft voor mij het heiligste van het heilige. Blijkbaar kan ik die twee werelden niet verenigen: schrijven en de ideale partner zijn. Ik ben al een tijdje niet meer verliefd geweest en dat is een goed teken. Ik leef eerlijker. Als je verliefd bent, wil je zoveel waarmaken. Maar je snijdt in je eigen vingers. Met een verliefde kop beloof je vaak heel veel, maar wat kan je nakomen?

Heb je veel succes bij vrouwen?
Ik heb met vier vrouwen een langdurige relatie gehad. En toen was ik telkens monogaam. Met alle vier heb ik nu nog steeds een tamelijk goed contact. Er zijn gelukkig geen vrouwen die ik haat. Ik ben blij dat ik in de liefde niet verbitterd hoef te zijn.

Bestaat de eeuwige liefde?
Daar ben ik niet meer mee bezig. Ik sta ervoor open. Dat lijkt me te volstaan. Mijn ouders zijn 50 jaar getrouwd geweest. Het was zeker niet altijd koek en ei, maar tot het einde was er toch sets wat ik liefde zou willen noemen. In die kracht geloof ik wel, en als je die 'eeuwige liefde' wilt noemen: mij best. Dan bestaat ze. Maar de eeuwige liefde die in de Disney-films aan bod komt, die vind ik bedrieglijk. De kus op het einde van de film: dat is mooi. Maar dat is niet bet hele verhaal. Ik wil dan weten: wat komt er na die kus? Disney vertelt de kinderen niet wat er met die verliefdheid op de duur gebeurt. De prins die zijn prinses wel graag ziet, maar toch liever met zijn vrienden naar een voetbalmatch wil gaan kijken: dat wordt niet getoond. Ik wil nochtans ook graag dat tweede deel zien.


< Terug