'Wat je zegt ben je zelf'

Hij kijkt er niet vol trots op terug, maar komt er open voor uit: Stef Bos schreef in 1989 een lied voor het Eurovisie Songfestival. Zijn toenmalige Belgische vriendin Ingeborg bereikte met Door De Wind een lagere notering dan Nederland anderhalve week geleden, maar dat was niet het ergste: "Het was die hele toestand er omheen. Ik kwam zelfs in het journaal! 'Stef Bos schrijft lied voor songfestival'. Eens, maar nooit meer."

Populair zijn is leuk, maar als het zoals destijds in België 'Borsato-achtige vormen' gaat aannemen, moet je even weg. Op reis, naar landen waar niemand je kent. "Jezelf terugvinden", zoals hij het noemt. Vorige maand verscheen de achtste cd van de zanger van de gevoelige chansons, Donker En Licht. En er is goed nieuws: Stef Bos, de Veenendaler die al zestien jaar in België woont, verlangt steeds meer terug naar Nederland, vooral nu hij 'de kaap van de veertig' heeft gerond ("En ik mis Albert Heijn"). De nieuwe CD klinkt weer als vanouds, met fraaie accordeonmuziek en poëtische teksten. De Afrikaanse melodieën van zijn vorige cd Van Mpumalanga tot die Kaap zijn op de achtergrond geraakt.

"Ik wil me blijven ontwikkelen en dat doe ik op gevoel. Je moet er in dit vak voor waken dat je je niet laat leiden door ijdelheid. In Nederland zijn de mensen de afgelopen tien jaar met mij meegegroeid, vanaf Papa tot wat ik nu doe." Hoewel: tijdens de afgelopen theatertoer kwam een man op Stef Bos af die boos vroeg waarom er zo weinig Afrikaanse muziek was. Bos: "Maar ja, ik ben natuurlijk geen jukebox. Dat heb ik hem ook uitgelegd. Misschien is het zo dat hoe meer je reist, hoe meer je terug verlangt naar je achtergrond. Andere culturen ontmoeten is mooi, maar het is een misvatting dat je alle culturen kunt laten versmelten. Het is eerder interessant te kijken waarin je van elkaar verschilt."

Terwijl zijn liedjes vaak bol staan van weemoed en melancholie, is Stef Bos een vrolijke, optimistische gesprekspartner. "Ja, dat is de ironie h
< Terug