Stef Bos lichtpunt op mak Nekka

Nederlandstalige muziek mist eigentijdse dynamiek

ANTWERPEN - Nederlandstalige muziek heeft een probleem, en dat weet Nekka ook. In een nokvol Sportpaleis zongen Vlaamse sterren weliswaar hun oude hits voor een rustig luisterend publiek, maar over het geheel hing een belegen en vermoeide sfeer. De wacht dient afgelost te worden, maar dat proces laat op zich wachten.

De achtste uitgave van Nekka, "het festival van het betere Nederlandstalige lied", stak verzorgd in elkaar. Centrale gast Stef Bos was ook de centrale gastheer: hij praatte alles aan elkaar met een zwier die hem zo een tv-contract zou opleveren.

Het was niet de ernstige Bos van zijn gewone concerten, maar een entertainer die wist dat het in zo'n Sportpaleis vooral om feesten gaat. Hij opende de avond met Is Dit Nu Later, een van zijn grootste hits, en dook om de haverklap op in de sets van zijn gasten; zijn goeroes Johan Verminnen en Raymond, zijn inspiratoren Zjef Van Uytsel en Boudewijn de Groot, zijn tieneridool Peter Koelewijn, oude vrienden Clouseau en jonge vrienden Abel. En heel even Twarres, maar die waren duidelijk niet zijn keuze.

De avond verliep even vlekkeloos als mat. De meeste artiesten werden begeleid door de Nekka-band, wat al geen garantie was om variatie in te bouwen. Ze zongen ook evidente nummers, zoals Meisjes, en Laat Me Nu Toch Niet Alleen, en Testament, en na al die jaren nog eens het niet kapot te krijgen Zotte Morgen. En o ja, Kom Van Dat Dak Af natuurlijk.

Iemand zou Peter Koelewijn eens moeten zeggen dat hij zichzelf grenzeloos belachelijk maakt door zo de versleten jukebox uit te hangen. De man heeft groot belang gehad door, zoals Bos aangaf, te rocken in de eigen taal toen dat nog niet vanzelf sprak, maar zijn hey - héy - HEYY klonk zo erg versleten dat zelfs Satisfaction er fris bij leek.

Nekka 2001 klonk echter ook in zijn geheel oud en aftands. Daar kon Abel, een goeie groep maar zo braaf, weinig aan veranderen. En Twarres bracht dan wel een nieuw liedje, maar dat leek zo goed op het andere (Wer Bisto) dat je ook daar meer zakeninstinct dan passie, noodzaak en vuur vermoedt. Al hoop ik zeer dat ik daarin ongelijk krijg.

De organisatoren weten zelf het best van al wat er mis gaat. Ze klagen dat radio, televisie, platenmaatschappijen en overheid (kortom iedereen) te weinig investeren in eigentalig talent. Dat is zeker waar, maar het dient gezegd dat dit programma alvast geen stimulans was voor nieuwe impulsen. Nekka komt nu eenmaal integraal op televisie, en daar plooiden de meeste artiesten zich vlot naar.

Uiteindelijk was Stef Bos zelf de meest eigentijdse, boeiende figuur. Hij kon zijn eigen muzikanten gebruiken, een tiental songs brengen, en zo toch enige diepgang steken in een avond die al te nostalgisch verliep. Bos had ook The Mama's, zes Zuid-Afrikaanse dames, meegebracht, die kleur en vuur toevoegden.

Maar ik ben het Sportpaleis weer uit gewandeld zonder ook maar één rilling gevoeld te hebben. Dat kabbelde maar weg, meestal aangenaam soezend, en de strijdbaarheid, het idealisme van de dagen van weleer was niet eens een herinnering.

"Het gaat niet om wat je zegt, maar om hoé je het zegt", zei Stef Bos naar het einde toe. Daar ben ik het niet mee eens; het gaat er om hoé je wát zegt. Nekka 2001 had gewoon geen verhaal, of het zou er één van bloedarmoede moeten zijn.


< Terug