Stef Bos komt tot volle rijpheid

Stef Bos komt tot volle rijpheid

Van onze redacteur Peter Vantyghem

Op zijn 45ste schudt Stef Bos het stof van zijn liederen, om ze nieuwe zin te
geven.
De zoeker in hem kijkt nu rond en gelooft meer dan ooit in wat hij ziet

Stef Bos in de Ancienne Belgique: niet langer achter de piano, maar als vertolker vooraan op het podium.
BRUSSEL.

Stef Bos was indrukwekkend in de Ancienne Belgique,waar hij onlangs de aftrap gaf voor zijn nieuwe tournee Storm.
Deze keer zit hij niet achter zijn piano, maar staat hij als vertolker vooraan. Hij tekent zijn songs uit
in de lucht, springt en veert op als dat nodig is, leest teder voor uit zijn nieuwe boek en vertelt doorheen de songs een lang verhaal over liefde en geloof.
Het is een nieuwe fase in zijn leven, die al voelbaar was in zijn vorige plaat en tournee. Bos haalde
Herman Hesse aan om het te benadrukken: we leven eerst veertig jaar vanuit wie we denken te moeten zijn. en pas dan leren we te worden wie we zijn.
Bos zit nu in het begin van fase twee.
In die context heeft het zin dat de zanger zijn oeuvre eens afstoft en er nieuwe betekenis aan geeft.
Deze toer brengt geen nieuwe liederen. Bos zingt bekende en minder bekende songs van vroeger,
maar hij heeft zes strijkers bij, bovenop zijn vaste band, en ook nog
de saxofonist Frido Ter Beek. Met zoveel volk kan hij de muziek elke richting uitsturen,en dat gebeurde ook. De strijkers zetten romantisch in, Bos kuierde het podium op met de handen in de broekzakken en
zong dat hij zich thuis voelt in alle landen. Piano, strijkers, kleine veegjes drum: "De rivier" geurde,
zoals de hele eerste helft, overvloedig naar de Van Morrison van de jaren tachtig.
Tussen de liedjes door las Bos voor uit een nieuw boek, JA!, dat ook al een terugblik is. Hij voelde
zelf wel aan dat hij soms wat plechtig deed, op het belerende af, en relativeerde zichzelf meteen dan door zich dominee Bos te noemen.

De liefde stond centraal in dat eerste deel dat dynamisch goped in elkaar zat. Een snelmle wals,”Ginette”,brak mooi met de trage belofte in “De veldslag”. Dat kan Bos goed,een song laten aanzwellen tot het publiek euforisch wordt.
Ook "Hilton Barcelona” en “Ik bestond. Ik besta" explodeerden met zwier en overtuiging. Maar
"Papa" bracht hij met enkel gitaar en sopraansaxofoon: een eerlijk rustpunt om de pauze in te luiden.
Na de pauze ging Bos op re:s en stelde hij zijn verhaal scherp. Hij heeft geleerd alleen te
Reizen (Brief uit Berlijn),is weliswaar een beetje de weg kwijt in deze tijd (De Tovenaar) maar gelooft nu vooral in wart hij ziet (Zondag in Soweto). En wat de liefde betreft,daar bestaat de kunst er vooral in je te kunnen overgeven.
Voor een premi
< Terug