Column over optreden Stef Bos in Oss

Column Gé Reinders in De Limburger, 10 november 2012

Stef Bos speelde in Oss. Ik zal niet ingaan op de vraag waarom hij dit seizoen in geen enkel Limburgs theaters staat. Want zijn optreden was de reis waard. Hij begon alleen en die prachtige volle stem pakte me meteen. Daarmee kom ik gelijk bij mijn eerste punt: zijn stem bleef de hele avond prachtig klinken. Zelfs als zijn begeleidingsband gas gaf, kon ik Stef’s boeiende teksten woord voor woord volgen. Dat is zeldzaam. Laat ik het maar hard zeggen: er zijn teveel dove technici. Zelfs in de schouwburgen wordt daardoor te vaak te hard gedraaid. Maar ik had geen oordoppen nodig. Stef’s geluidsman toverde een indrukwekkende sound uit de mengtafel. Zacht en in dienst van de liedjes. Bos heeft een bijna afstandelijke manier van kijken. Hij zong, geloof ik, nooit ‘ik hou van jou’. Over ‘de liefde’ had hij het wel drie keer. 

Maar daar wil ik het niet over hebben. Ook niet over de uitstekende gitarist en toetsenist. (Dat de bassist tot de beste van Nederland behoort wist ik al omdat ik met hem heb mogen werken.) Nee ik zou het hier, tot slot, willen hebben over de drummer. Die legde namelijk de basis waarop de anderen konden schitteren. Zó gemakkelijk functioneel speelde hij dat het bijna niet opviel hoe virtuoos hij is. Drummers zijn vaak, net zoals keepers, aanstellers. Deze man niet. Ik heb nog nooit een slagwerker zo zinvol zoveel verschillende stokken zien gebruiken. Soms trommelde de linkerhand zelfs met een ander type stok dan de rechter. 

Martin de Wagter, zo heet hij. Die achternaam past bij een drummer. Alsof hij steeds wacht op het juiste moment om ons een tik te verkopen. Nou, in mijn dop-loze oren waren ál zijn klappen een daalder waard.