Persarchief
Een verzameling artikelen die in de pers zijn verschenen. Mocht jij artikelen hebben of tegenkomen die niet opgenomen zijn op deze pagina, word je vriendelijk verzocht om even een mailtje te sturen. Mede door jouw hulp kunnen we deze pagina dan uitbreiden...
Sommige artikelen kunnen nog scan-foutjes bevatten. Kom je ze tegen, laat het even weten!
Knik die kop vir Kerkorrel , die man wat sy drome oorleef
Knik die kop vir Kerkorrel , die man wat sy drome oorleef
Johannes Kerkorrel: Hoe ons voel
Dit sal vanjaar vyf jaar wees
sedert die stem van een van Suid-Afrika se grootste vernuwende
kunstenaars en Voëlvry-pionier, Johannes Kerkorrel, stil geraak het,
maar n´ al hierdie tyd is hy nog allermins vergete.
Daar was vele dokumentêre programme op TV, boeke en etlike musikale huldeblyke oor die man en sy musiek.
’n Mens kan dus wonder wat die enigste opdragproduksie op vanjaar se InniBos-fees anders maak.
In
die eerste plek neem twee van sy grootste vriende en musikale
geesgenote, Stef Bos en Amanda Strydom, aan die produksie deel. Saam
met hulle is Valiant Swart, Jan Blohm en Andries Bezuidenhout op wie hy
en sy werk volgens ’n verklaring ook ’n diep indruk gelaat het.
Deur
veral Bos en Strydom se herinneringe kry die vertoning ’n persoonlike
aanraking. Bos dink byvoorbeeld terug aan die dag toe hy en Kerkorrel
saam aan ’n idee vir ’n liedjie gedink het en hulle ’n Duitse danseres
met blomme in haar hare in Hillbrow ontmoet het. Uit dié gebeurtenis is
“Sy wil danzen” gebore
.
Bos lewer ook ’n pragvertolking van “Hillbrow” - ’n liedjie wat
nie net Kerkorrel maar m´g sing nie. Strydom sing “Somer” heuningagtig
mooi.
Tweedens sing al die kunstenaars in die tweede helfte van die produksie hul eie huldeblyk-liedjie.
Swart
sing oor hoe sy kindertydherinneringe aan Kleinmond vir altyd ’n ander
kleur gekry het nadat hy die tyding van Kerkorrel se dood ontvang het
(Kerkorrel is op Kleinmond oorlede). Strydom onthou hoe hy sy bord
neergesit het en met sy kop op haar skoot gelê het. En in die plek van
sy kop lê daar nou ’n blou ballon . . .
Aan die kant van die verhoog
word sepia-agtige beelde van Kerkorrel se lewe vertoon wat die
nostalgiese, melancholiese gevoel van musiek verdiep. Hoewel die
hartseer ondertoon van iemand wie se stem skielik en voortydig stil
geraak het, deurgaans daar is, het die produksie ook ’n vierende
ondertoon - vierend van sy lewe en musiek.
Daar is ’n ligte, informele gevoel en die understated atmos-feer van die Emnotweni-arena dra hiertoe by.
Dit
is veral in die eerste helfte wat van sy rocktreffers met woema lewe
kry met byvoorbeeld “BMW”, “Pers reën” en “Energie”. Janine Neethling
is die musiekregisseur en ’n mens kan haar maar net agter die klawers
dophou om te besef dat sy eintlik ’n menslike vergestalting van musiek
is. Ronel Nel is die regisseur.
Kerkorrel
self kry ’n spreekbeurt deur ’n onderhoud met hom aan die begin en “Al
lê die berge nog so blou” aan die einde en ’n mens voel bewus dat
Kerkorrel op ’n manier teenwoordig is.
En smile
.
Kom ons drink op die een wat sy drome oorleef.
) Nog vandag om 14:00 en m
< Terug