Stef Bos verkeert in een bloedvorm

Stef Bos verkeert in een bloedvorm, al twee jaar lang. In die tijd heeft hij tijdens zijn tour maar liefst een zestigtal nieuwe nummers geschreven. Een deel daarvan in het Zuid-Afrikaans, zijn nieuwe liefde. Bos trouwde onlangs met Varenka Paschke, een Zuid-Afrikaanse kunstenares. Zij en een Antwerps café zijn enkele van zijn inspiratiebronnen. Bronnen die onuitputtelijk lijken. En zo hebben we het graag want Bos heeft ons heel wat te vertellen. Songs waar je bij stil moet staan, omdat ze onze menselijke gedragingen haarfijn weergeven.

Wanneer je zingt, ben je een deel van een groter geheel, volgens de singer-songwriter. Door te zingen, laat je ook een deel van je voorouders, van hun karakteristieken spreken. In “Dia de la Muerte” bijvoorbeeld zingt Bos over het Feest van de Dood dat hij heeft meegemaakt in Mexico. De ene nacht komen de doden op bezoek bij de levenden, de andere gaan de levenden feesten op het kerkhof. “Daar word je nog in het dagelijkse leven met de dood geconfronteerd omdat het kerkhof in de buurt is van waar iedereen komt. De dood is er geen taboe. Hier verdringen we het naar het Schoonselhof, en zetten we er een haag voor.” Bos slaat spijkers met koppen. Het Feest van de Dood, is eigenlijk een ode aan het leven.

Stef Bos ontmoette naar eigen zeggen ook iemand die dacht dat hij stigma’s had. Een psychiatrisch patiënt. “Ik zie ze niet. Maar als jij denkt dat ze er zijn, dan zijn ze er”. Aan de piano zong hij daarom “Sneeuw”. Bos houdt zielsveel van reizen, en ook dat levert hem heel wat inspiratie op. “Kom aan die poort” gaat over wachten, over het rustige Afrikaanse leventje dat grenswachters in Afrika soms leiden. Maar het idealisme van Afrika is omgeslagen naar cynisme, merkt de zanger op. “Wanneer je in Kaapstad arriveert op de luchthaven, zie je meteen de sloppenwijken. De zaken zijn er niet eerlijk verdeeld.”

Als een metronoom die perfect de maat slaat, gaat een van de vele gloeilampen aan en uit, op het ritme van getik. De gitarist haalt enkele soundscapes uit zijn elektrische gitaar. De “Tijdbom” tikt. Bos eindigt lieflijk het eerste deel met “Wij staan aan jouw kant”. Een nummer waar piano en klein klokkenspel een mooie begeleiding vormen.

Waren we al verbluft van het ronduit perfecte samenspel tussen Stef Bos en zijn muzikanten, dan gingen ze samen nog een trapje hoger in deel twee. Een bloedmooi “Water naar die see” werd gevolgd door het wat bittere “De hofnar”. Subliem was de liefde en alcoholtrilogie waarin Stef Bos de acteur in hem voor een stuk toonde. Zeer doorleefd klonk zijn versie van “Nog een glas wodka” waar een opzwepend Russisch ritme op gitaar af en toe ook werd neergelegd tot rustigere passages. Bos die ondertussen speelt alsof ie ladderzat is, spreekt tegen een gloeilamp en daagt zijn gitarist uit. In “Nevel” gaat hij de kroeg uit, vindt uiteindelijk zijn huis, maar heeft zo’n onophoudelijke koppijn.

Wanneer het Zeven Uur is, pakt zijn vrouw haar spullen na een nacht lang wachten op haar man. Die bleek in het verkeerde bed, in het verkeerde huis te zijn gekomen. Wat een trilogie!

 “My vrou is huis toe” zingt Bos alleen aan de piano. Kwetsbaar, intiem. Het leent zich perfect tot dit nummer dat over een Afrikaan wiens vrouw overleden is. Daarna volgden nog twee liefdesliedjes. Papa, stak hij in een mooi bluesy jasje waar piano en vooral gitaar een mooi klankbed vormden. Met “Wat het ook is” sloot hij dit immens sterk optreden af. Bos nam zijn bloemen in ontvangst van een vrijwilligster. “Dankjewel, u hebt me geraakt” zei ze tegen hem. Zoiets had Bos nog nooit meegemaakt in zijn ganse carrière. In heel wat theaterzalen gaat het er behoorlijk zakelijk aan toe, weet de zanger. En dat terwijl muziek een passie zou moeten zijn. “De nachtwaker” droeg ie dan ook op aan alle vrijwilligers van de Roma. Meer dan terecht, want enkel zij houden deze piekfijne concert-, theater- en filmzaal recht. De sfeer is er steeds gemoedelijk. Veel heeft te maken met het feit dat mensen iets mogen drinken tijdens de voorstelling. En Bos, ja die was gewoon subliem. Volgende afspraak met Antwerpen heeft hij op zondag 9 augustus 2009 in het Openluchttheater Rivierenhof in Deurne. Bos voorspelt dat het er een pretpark aan hits zal worden. De man wil er ook wat gaan freewheelen omdat hij dan op het einde van zijn tour zit.