Persarchief

Een verzameling artikelen die in de pers zijn verschenen. Mocht jij artikelen hebben of tegenkomen die niet opgenomen zijn op deze pagina, word je vriendelijk verzocht om even een mailtje te sturen. Mede door jouw hulp kunnen we deze pagina dan uitbreiden...
Sommige artikelen kunnen nog scan-foutjes bevatten. Kom je ze tegen, laat het even weten!

 

Stef Bos in De Roma

woensdag 30 november -1, Concertnieuws be, Sascha Siereveld

Stef Bos heeft altijd een speciale band gehad met Antwerpen: het was de stad waar hij studeerde, woonde en een groot deel van zijn teksten hun oorsprong vonden. Zijn optreden in de Roma was dan ook een beetje als thuiskomen. Hij vertelde tussendoor honderduit over zijn tijd in de Koekenstad en hoe bepaalde teksten hier ontstaan zijn. En zo kreeg  “Mooie waanzinnige wereld” een heel vertrouwd karakter: liedjes die werden afgewisseld met verhalen en bedenkingen; een nieuwe voorstelling naar een vertrouwd recept.

We leven in rare tijden waarin de wereld vol waanzin lijkt, de mensen verzuren en soms vol angst gepompt worden. En toch mogen we niet blind zijn voor al het mooie dat tegelijkertijd ook in de wereld aanwezig is als we durven kijken met de verwondering van een kind. Deze ideeën vormden het spanningsveld waarrond “Mooie waanzinnige wereld” was opgebouwd. Het verhaal waarin Stef Bos vertelde over zijn dochter die vol bewondering stond te kijken naar onkruid dat tussen de stenen door groeide, illustreerde dit punt perfect. Hij wist zoals gewoonlijk met een eerlijk en eenvoudig verhaal zijn publiek geboeid mee te nemen op reis door zijn herinnering om zo “Beter mens” perfect in te leiden. Zelf nam hij zijn accordeon ter hand en René van Mierlo zorgde op zijn elektrische gitaar voor een licht ruw kantje. 

Pianist Steven Cornillie voorzag “Hier en nu” van een blues-klank terwijl Stef Bos onderuitgezakt op de vleugel steunde. Wat ontbrak, waren tafeltjes, glazen lauw bier en de rook van sigaretten om ons in een ouderwets blues-café te wanen. De klank en de sfeer waren er al. En eens het narrenschip voorbijgevaren was, was het tijd voor de enige oude hit uit het eerste deel: “Papa”. Het nummer heeft sinds 1988 al heel wat verschillende uitvoeringen gekend, maar klonk nog nooit zo liefdevol als nu. Alleen achter zijn piano leek het wel of Stef Bos het lied naar zijn overleden vader zong. De ingehouden woede die in de originele versie zat, was totaal verdwenen en had plaats gemaakt voor een gevoel van herkenning. Nu hij zelf ook papa is, begrijpt hij des te beter hoe zijn vader zich destijds voelde en waarom bepaalde dingen nooit uitgesproken werden. Dit gevoel van liefde, herkenning en erkenning klonk door in de zang en wist ons opnieuw te raken. 

Tijd om de sfeer terug wat op te krikken en daarvoor nam Stef ons in gedachten mee naar een tropisch eiland onder een palmboom. De Caraïbische klanken  van “Circustent” wisten een extra positieve toets te geven aan het nummer waarin Stef Bos van leer trok tegen het doorgedreven negativisme en opriep om positiever te gaan denken. En met die positieve blik konden we vervolgens vooruit kijken naar de toekomst. “Toekomst” werd gebracht in de naakte, pure uitvoering waarin vooral de stem van Stef Bos en de klank van de akoestische gitaar de romantische sfeer wisten te zetten. 

Het tweede deel van de voorstelling kende een trio van Antwerps geïnspireerde liederen. Het lijkt wel een onderdeel uit een “Komen eten”, maar gelukkig lag het niveau hoger. Alhoewel … “Om erbij te horen” was ontstaan na het zien van een groep jonge studenten tijdens een studentendoop en had erg toepasselijk de vorm van een drinklied gekregen. “Wodka” werd door Stef gebracht alsof hij stomdronken stond te lallen. Hij wachtte soms extra lang om in te vallen om zo de spanning verder op te bouwen en de illusie van dronkenschap verder te accentueren. In deze uitvoering  geen accordeon of viool, maar contrabas, piano, gitaar en drums. Het meest ernstige nummer uit het trio was zijn ode aan Antwerpen. Maar ook hier was de furie en de frustratie uit het nummer verdwenen en klonk de uitvoering van 2015 veel hoopvoller en vol van verlangen. Het werd een nostalgisch mijmeren eerder dan een gepassioneerd betoog over de scherpe kantjes van de grote stad waar hij ooit nog les kreeg van Raymond van het Groenewoud. 

Het was diezelfde Raymond die Stef in die jaren goede raad gaf en dat verhaal wilde Stef Bos ons niet onthouden. Zijn imitatie van van het Groenewoud was ronduit geestig en erg treffend. De rest van het talrijk opgekomen publiek kon er ook hartelijk om lachen. En uiteindelijk heeft al die goed raad ook het nummer “Maskerman” opgeleverd. Dank u Raymond. 

“Schemerlicht” klonk traag en dromerig. De kroonlijst die rond het podium staat werd met blauwe spots uitgelicht en het meeslepende gitaarspel van René van Mierlo maakte het plaatje compleet. Via de frustraties omwille van de taalverloedering en de fascinatie voor Afrikaanse woorden als “streelpaneel” kwamen we bij “Je weet niet half hoe mooi je bent”. De melodie was swingend en jazzy. Stef gaf tussendoor blijk van een enorme dosis zelfspot en zo waren we alweer aan het einde van het concert aanbeland. 

Gelukkig had hij nog enkele toegiften waaronder een wondermooi, nieuw, Afrikaans liedje over een zwerver en zijn wijnfles, zijn vertaling van “Was es ist” van dichter Erich Fried en als afsluiter  “Ik heb je lief”. En net toen we dachten dat we het allemaal gehad hadden, kwam Diggy Dex nog op de proppen om van “Ik heb je lief” een rap te maken. Het was weer eens iets anders. 

< Sascha Siereveld >


< Terug