De titel schoot door mijn kop in de kleedkamer van de Schouwburg in Utrecht in 2016.
Altijd als ik daar speel zie mezelf daar weer voorbij fietsen begin jaren tachtig toen ik daar woonde.
‘s Morgensvroeg op weg tussen de Damstraat in Lombok naar de Uithof waar ik studeerde aan de Lerarenopleiding.
Reed altijd langs dat gebouw en wist niet dat ik daar ooit zou spelen.
Geen idee over mijn toekomst.
Wilde wel schrijven….dat was altijd een rode draad.
Een kern.
Proberen het ongrijpbare te verwoorden om er een plek aan te geven.
Een kern te pakken die zich niet laat vangen.
Zo landde dat woordje in mijn hoofd als een soort zaadje. Zei het ook direct tegen de band…dit wordt ons volgende project.
Ik zocht een verzameling songs voor KERN die langs alle grote thema’s zou schuren.
Van dood en geboorte, van liefde naar leegte, van het ouder worden en het nu naar een ver verleden en de wereld waarin we leven.
Een prachtige uitspraak van de Zuid-Afrikaanse dichteres Ingrid Jonker:
Ek herhaal myself
Zo bewegen we altijd rond een kern die niet te vatten is.
Ik zie alles wat ik aan songs probeer te schrijven eigenlijk als een lang lied… je herhaalt jezelf in de refreinen… telkens op een andere manier want geen verhaal is ooit uitverteld.
Ik zocht een toon zonder ironie in mijn taal…probeer alles vanop een afstand te beschrijven…want met het ouder worden ontstaat die afstand bij tijd en wijle.
Met de band wilden we per song alle uithoeken onderzoeken. Tijd nemen om veel verschillende versies op te nemen en te kijken welke vorm het best de inhoud een stem kon geven.
Een mooi en af en toe vermoeiend proces want de kern is altijd vliedend en in beweging…het waren lange nachten in onze opnameruimte in Wachtebeke….in goed gezelschap en goed Belgisch bier.
26 januari 2018